เมื่อรักเกิดขึ้น ณ กลางใจ

เพราะไม่อาจหยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ว่าจะมีความรู้สึกอีกอย่างแทรกข้ามา ทั้งตอนนั้นอินทัชที่เพิ่งอกหักจากการแอบรักข้างเดียวมานานยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครได้หรือเปล่า แต่เขาม่นใจอย่างหนึ่งว่าไม่มีทางรักเธอลงแน่ ๆ อินทัชจึงเล่นพิเรนทร์ด้วยการประกาศกร้าวว่าคคนางค์ น้องสาวของรักษาการซีอีโอผู้ต้องสงสัยว่าเป็นคนของคู่แข่งเป็นแฟนตน 

โดยหารู้ไม่ว่านานวัน ความผูกพันกลับสั่นคลอนความมั่นใจแรกไปสิ้น เหลือเพียง ‘รัก’ ตรงกลางหัวใจที่ชัดเจนแจ่มแจ้ง มันก่อนตัวขึ้นตั้งแต่ตอนไหน ทั้งเธอและเขาต่างไม่อาจรู้ได้เลย

โปรยปราย…

“ผมชอบคุณ”

          “คะ!” คคนาค์อุทานลั่น กระนั้นรถยุโรปรุ่นที่มีเพียงไม่กี่คันในประเทศยังเคลื่อนไปเรื่อย ๆ ขณะที่เจ้าหล่อนยังบ่นแจ้ว “พูดเป็นเด็กเล่นขายของสิคุณ เราเพิ่งรู้จักกันเองนะ นิสัยคุณเป็นยังไงฟางยังไม่รู้เลย หรือคุณเองเถอะค่ะ รู้จักฟางดีแล้วเหรอคะถึงจะมาเป็นแฟนกับฟางน่ะ”

          “พี่ชายของคุณชื่อคณิณ เป็นนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์มือฉมังที่บริษัทยักษ์ใหญ่ต่างต้องการซื้อตัวให้ร่วมงานด้วย ผมพูดถูกไหมครับ?”

          เพราะระหว่างที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ภายในร้าน นักสืบเอกชนผู้ซึ่งได้ชื่อว่าหาข้อมูลได้รวดเร็วราววิ่งเข้าไปในเส้นทางของแสงที่พระอาทิตย์โคจรผ่านได้ส่งรูปของคนตรงหน้ามาให้พอดี โดยรูปดังกล่าวมีตั้งแต่สมัยที่เจ้าหล่อนเข้าศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย ซึ่งเรียกได้ว่าห่างไกลกับปัจจุบันเป็นอย่างมาก จนถึงที่เธอไปศึกษาต่อยังต่างประเทศ

          ใช่...ใช้เธอนี่แหละเป็นตัวประกันแล้วกัน!! 

          เพราะว่าอินทัชก็อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างผลประโยชน์ทับซ้อนกับน้องสาวในไส้ ว่าที่รักษาการซีอีโอคนใหม่แห่งพีที กรุ๊ปจะให้ความสำคัญกับอะไรมากกว่ากัน

          “คุณรู้จักพี่ฟลุคด้วยเหรอคะ” คคนางค์ขมวดคิ้ว สงสัย “ก็อาจเป็นได้ เพราะพ่อคุณคือเจ้าของบริษัทพัฒนาอสังหาฯ นี่นะ”

          “ถูกต้องครับ”

          “แต่ แค่นี้ไม่ถือว่าเราสองคนรู้จักกันมากพอถึงขั้นจะตกลงปลงใจเป็นแฟนกันได้นะคะ”

          สัญญาณไฟจราจรที่เปลี่ยนจากส้มเป็นแดงทำให้อินทัชต้องเบรกรถระทันหัน ซึ่งนั่นทำคคนางค์อุทานเสียงหลง “เบาสิคะ” หากทว่าชายหนุ่มกลับมิได้ยี่หระ

          “ก็ค่อย ๆ ทำความรู้จักกันไปไงครับ” เขาก็พูดเป็นตลกลิเกจริง ๆ นั่นละ “พอถึงวันหนึ่งรู้ตัวว่าเข้ากันไม่ได้ค่อยเลิกคบกันก็ได้”

          “เขามีแต่ค่อย ๆ ศึกษาดูใจกันไป เข้ากันได้ถึงคบหา แต่คุณนี่มีอย่างที่ไหนตกลงคบกันก่อนค่อยดูใจทีหลัง ประหลาดพิลึก”

          อินทัชตวัดหางตาดูคนที่แม้ผมเปียกน้ำเป็นลูก ๆ ยังสวย พลางกระตุกยิ้ม “ถ้ามัวดูกันไปดูกันมา พี่ชายคุณจะได้เทคโอเวอร์บริษัทพ่อผมหมดก่อนพอดีสิครับ”

          แม้อินทัชจะสบถกับตนเอง แต่ถ้อยคำที่ว่ากลับดังพอให้คคนางค์ซึ่งนั่งอยู่ตรงเบาะข้างหันมาถามด้วยความฉงน “อะไร ใครจะเทคโอเวอร์บริษัทพ่อคุณนะคะ”

          “เออ...เปล่าหรอกครับ ผมแค่ว่าถ้าทำปกติเหมือน ๆ คู่อื่นโลกก็ไม่จำสิครับ”

          “แล้วทำไมต้องให้โลกจำด้วยคะ ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนไม่ใช่ของคนทั้งโลกซะหน่อย!”